Pan Cleese od początku swej wątpliwej kariery przejawiał symptomy choroby depresyjno-maniakalnej, którą manifestował (uważanym o zgrozo, za przejaw geniuszu!) krzykiem, nieprzytomnym patrzeniem w sufit i zupełnym brakiem zdolności wywoływania uśmiechu na własnej twarzy. Należy dodać, że jego planem było uczynienie Latającego Cyrku programem misyjnym, promującym turystykę, neopoganizm i wyzwolenie seksualne w połączeniu z szerzeniem nienawiści do Szkotów i papug, co na całe szczęście mu nie wyszło. O to, jak i o kształt samego Monty Pythona (którego poznał jeszcze na studiach prawniczych, a później podebrał mu imię i wygryzł razem z chłopakami z branży, skazując na zapomnienie (sic!)), niejednokrotnie ścierał się ze swymi kompanami. W swoich krucjatach wzywał do wewnętrznego samooczyszczania, ale w końcu skompromitował się, gdy na jaw wyszedł jego kontrakt z producentem środka przeczyszczającego "Holy Grail". Efektem tego była filmowa szmira pod tym samym idiotycznym i onanistycznym tytułem! "Life of Brian" natomiast to już rezultat późniejszej manii, przy której Cleese uparcie twierdził, że jest nowym Mesjaszem, który wyzwoli branżę muzyczną spod władzy hippisów i brudasów. Potem była jeszcze kompromitacja związana z kontraktem na promocję mydła "Meaning" i...
No właśnie, czy warto pisać co dalej? Tego człowieka historia i tak zapomni. Tak samo jak już zapomniała o Fruwającym Cyrku Monty Pythona!

A teraz sport:

THE END